Terug naar Corfu

Jippie!!!! Ik ben er weer! Vanochtend heb ik het vliegtuig gepakt en twee uur later vloog ik over mijn beloved eiland. Wat een feest. En wat kan ik daar van genieten. Al in de lucht zie je de typische rode Corfotische daken afsteken tegen de knal blauwe lucht en de typisch Corfotische cipressen. En zelfs op die hoogte zie je bij wijze van spreken de vis die ’s avond op je bord ligt al zwemmen in het helderblauwe water. Bootjes dobberen in de authentieke Corfotische baaien en het relaxte Griekse leven stroomt in de lucht al door mijn aderen… (etc.etc.. en blablabla) Ik weet het, ik overdrijf. Maar dat is wat Corfu met me doet. Ik word spontaan melancholisch. Du moment dat we laag over het Muizeneiland en het Monasterium van Kanoni glijden, ben ik gewoon zielsgelukkig. We zijn er bijna! De zee gaat over in de landingsbaan en als we weer met beide wielen op de grond staan, koerst het toestel hobbelend op luchthaven af. Dat duurt nog geen drie minuten. Het vliegveldje is te kneuterig voor woorden en ik begrijp heel goed dat luxe paardjes zich serieus ergeren aan het, eh… rommelige gebeuren. I love it! Ook weet ik dat werkend Corfu zich er dood aan ergert en zelf een commissie in het leven heeft geroepen voor een serieuze upgrade. Dat begrijp ik best, iedereen wil mee met z’n tijd. Tochvindikhetbesteenbeetjejammer. Mijn liefde voor Griekenland zit hem juist in die kneuterigheid, in het stukje nostalgie. Maar goed, ik sleep hier dan ook alleen mijn koffer van de bagageband en stap het Griekse leven in. Mijn vakantie begonnen. Ik ben er weer! Heb er zin in. Kalimera

–  Sofie –